Leki na cukrzycę są obiecujące w leczeniu raka prostaty

Leki na cukrzycę są obiecujące w leczeniu raka prostaty

Międzynarodowy zespół naukowców z Uniwersytetu Medycznego w Wiedniu zidentyfikował podobieństwa w mechanizmach cukrzycy i raka: jak wykazali naukowcy, białko PPARγ, które odgrywa kluczową rolę w regulacji procesów metabolicznych, może również wpływać na wzrost komórek raka prostaty. Wiadomo już, że PPARγ jest celem niektórych leków stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2. Wyniki badania opublikowane w wiodącym czasopiśmie Molecular Cancer pokazują, że takie leki mogą również stanowić obiecujące podejście do leczenia raka prostaty.

PPARγ jest od pewnego czasu znany w badaniach nad cukrzycą, ponieważ wpływa na wrażliwość na insulinę. Od ponad 20 lat białko to jest celem niektórych leków, w tym tzw. tiazolidynatów, takich jak pioglitazon, stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2. W poszukiwaniu nowych, ukierunkowanych podejść terapeutycznych do leczenia nowotworów, od kilku lat bada się także badania nad nowotworami. PPARγ (receptor gamma aktywowany przez proliferatory peroksysomów) jest czynnikiem transkrypcyjnym, który jako aktywator genów odgrywa ważną rolę w regulacji procesów metabolicznych, reakcji zapalnych i wzrostu komórek. Jak wykazał obecnie zespół badawczy kierowany przez Lukasa Kennera (Kliniczny Oddział Patologii Meduni w Wiedniu), jest to również powiązane ze wzrostem raka prostaty.

Zmienione zachowanie wzrostu komórek nowotworowych

Naukowcy doszli do tego wniosku, badając hodowle komórkowe i próbki tkanek od kohort pacjentów. Przeanalizowali, jak różne stany aktywacji białka wpływają na komórki. „Wykazano, że lek przeciwcukrzycowy pioglitazon hamuje aktywność PPARγ, wzrost i metabolizm komórek nowotworowych. Ponadto wstępne wyniki wykazały, że u pacjentów z rakiem prostaty i cukrzycą leczonych agonistami PPARγ w momencie gromadzenia danych wykazano powstawanie authusigenów, a nie raka prostaty terapia).

Rak prostaty jest drugim najczęstszym nowotworem u mężczyzn na świecie. Pomimo ogromnego postępu medycyny, jaki dokonał się w ostatnich latach, w samej Austrii ten typ nowotworu jest nadal odpowiedzialny za co ósmy zgon z powodu nowotworu wśród mężczyzn. Obecnie dostępne metody leczenia obejmują chirurgię i radioterapię po leczenie farmakologiczne. Identyfikacja nieznanych wcześniej mechanizmów molekularnych może pomóc w opracowaniu terapii celowanych. PPARγ jako potencjalny regulator wzrostu nowotworu jest obiecującą opcją, która jest obecnie badana w dalszych badaniach.

Źródła: