Autyzm i metody nauczania, które najlepiej sprawdzają się w szkole

Autyzm i metody nauczania, które najlepiej sprawdzają się w szkole

Aby osiągnąć jak największy sukces, autyzm i strategie nauczania u dzieci muszą być zindywidualizowane. Dzieci autystyczne często mają trudności z nauką w tym samym tempie, co dzieci nieautystyczne. Dlatego też należy wprowadzić bardzo konkretne zmiany w autyzmie i metodach nauczania, aby sprostać wyjątkowym potrzebom dzieci autystycznych.

Poniższa lista zawiera strategie nauczania autyzmu, które pomagają dzieciom autystycznym w klasie. Są to jedynie ogólne opisy, ponieważ stosowane strategie muszą być dostosowane do potrzeb dziecka, w zależności od jego potrzeb, objawów i mocnych stron.

1. Dzieci autystyczne są zazwyczaj wzrokowcami. Dlatego też należy starannie zaprojektować strukturę wizualną całego środowiska uczenia się, tak aby dziecko wyraźnie widziało i rozumiało, czego się od niego oczekuje. Powinno to obejmować jasno określone stanowiska pracy i inne podstawowe elementy sali lekcyjnej. Wizualne harmonogramy są również ważną częścią wizualnej struktury klasy, ponieważ pozwalają dziecku autystycznemu czerpać korzyści z przewidywalnego harmonogramu, w którym oczekiwania są szczegółowo określone wizualnie. Minimalizuje to nieoczekiwane zdarzenia i pozwala uczniom przewidywać zmiany w ciągu dnia i przygotowywać się na nie.

2. Stymulację w klasie – szczególnie wizualną i słuchową – należy dokładnie rozważyć i kontrolować, jeśli to możliwe. Wielu uczniów z autyzmem łatwo ulega nadmiernej stymulacji przez bodźce wzrokowe i słuchowe i może mieć trudności z ukończeniem lekcji, jeśli są rozproszeni lub przytłoczeni dźwiękami, światłami lub obrazami, którymi nie można odpowiednio zarządzać. Stanowiska pracy należy trzymać z dala od nadmiernej stymulacji słuchowej i wizualnej (zwłaszcza hałasu, ruchu oraz migoczącego lub jasnego światła), aby umożliwić optymalną koncentrację i naukę.

3. Wiele dzieci autystycznych ma problemy z umiejętnościami komunikacyjnymi, szczególnie ekspresyjnymi, lub jeszcze ich nie rozwinęło. Mogą być również wymagane instrukcje dla uczniów niewerbalnych. Wspomagający system komunikacji (metody lub urządzenia wspierające komunikację) może przynieść ogromne korzyści uczniom autystycznym na wszystkich poziomach komunikacji. Może to obejmować strategie takie jak PECS (system komunikacji wymiany obrazów), który wykorzystuje karty obrazkowe do wyrażania słów w odniesieniu do obiektów, uczuć, koncepcji, miejsc i innych obszarów, w których słowa są zazwyczaj pomocne.

4. Nauczanie umiejętności społecznych jest zazwyczaj jednym z trudniejszych aspektów programu nauczania. Ogólnie rzecz biorąc, najlepiej uczyć umiejętności społecznych bardzo bezpośrednio. Uczniowie autystyczni zazwyczaj nie rozwijają umiejętności społecznych poprzez proste interakcje w otoczeniu społecznym. Zamiast tego muszą uczyć się umiejętności interakcji społecznych w taki sam sposób, w jaki naucza się innych tematów i umiejętności akademickich.

5. Nauczanie umiejętności czytania i pisania powinno mieć wysoki priorytet. Dzieje się tak dlatego, że wielu uczniów z autyzmem często polega na jednej formie komunikacji na rzecz drugiej, nawet jeśli potrafią porozumiewać się werbalnie. Często konieczna jest jakaś zastępcza forma ekspresyjnej komunikacji, zwłaszcza jeśli dziecko czuje się zdenerwowane lub przytłoczone. Chociaż PECS jest skuteczny, a uczniowie potrafią czytać i pisać, komunikacja – w tym komunikacja niewerbalna – może zachodzić na potencjalnie wyższym poziomie, ponieważ otwiera szersze słownictwo do ekspresji.

Autyzm i strategie nauczania są wyjątkowo wyjątkowe. Przed rozpoczęciem pracy z dzieckiem autystycznym ważne jest zrozumienie indywidualnych potrzeb dziecka i cech autyzmu, jakie ono przejawia. Instruktorzy i inni pracownicy szkoły pracujący z dzieckiem powinni zostać przeszkoleni przynajmniej w zakresie podstawowych cech autyzmu. Każdy członek zespołu pracującego z dzieckiem powinien rozumieć potrzeby dziecka, a także strategie nauczania, takie jak te wymienione powyżej, aby zmaksymalizować potencjał dziecka do skutecznej nauki.

Zainspirowany Rachel Evans