Inhibitory P2Y12 związane z mniejszą liczbą zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu z aspiryną

Inhibitory P2Y12 związane z mniejszą liczbą zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu z aspiryną

Podawanie leku przeciwdziałającego handlowi ludźmi z inhibitorem P2Y12 pacjentom z chorobą wieńcową wiąże się z niższym odsetkiem zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawałów serca i udarów mózgu w porównaniu z tradycyjną aspiryną, bez zwiększonego ryzyka poważnych krwawień, wynika z badania opublikowanego przezBMJ’aDzisiaj.

Inhibitory P2Y12 często podaje się razem z aspiryną („podwójna terapia”) po przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) – zabiegu mającym na celu poszerzenie lub odblokowanie tętnicy wieńcowej – w celu zapobiegania zdarzeniom sercowo-naczyniowym, takim jak zawał serca i udar.

Po kilku miesiącach pacjenci zwykle przechodzą z terapii podwójnej na aspirynę dożywotnią, ale niektóre badania sugerują, że inhibitor P2Y12 jest skuteczniejszy niż aspiryna w długoterminowej profilaktyce.

Aby dokładniej zbadać tę kwestię, badacze przeanalizowali dane poszczególnych pacjentów z pięciu randomizowanych badań klinicznych z udziałem 16 117 pacjentów (średni wiek 65 lat; 24% kobiet), którym przypisano inhibitor P2Y12 (klopidogrel lub tikagrelor) lub aspirynę po ukończeniu terapii podwójnej po PCI.

Po średnim okresie obserwacji wynoszącym około 4 lata leczenie inhibitorem P2Y12 wiązało się z o 23% niższym ryzykiem powikłań obejmujących zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca lub udar mózgu w porównaniu z aspiryną, bez istotnej różnicy w zakresie poważnych krwawień. Oznacza to, że w przypadku 46 pacjentów, którzy przyjmują inhibitor P2Y12 zamiast aspiryny po terapii podwójnej, uda się zapobiec jednemu zgonowi z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawałowi serca lub udarowi mózgu.

Gdy wyniki rozpatrywano indywidualnie, terapia inhibitorem P2Y12 zmniejszyła ryzyko zawałów serca i udarów mózgu w porównaniu z aspiryną. Jednakże śmiertelność z dowolnej przyczyny, śmierć z przyczyn sercowo-naczyniowych i zakrzepica w stencie były podobne w zależności od leczenia.

Naukowcy przyznają, że w celu uzyskania spójnych danych konieczne były pewne zmiany w pierwotnym projekcie niektórych eksperymentów oraz że pewne cechy poszczególnych populacji eksperymentalnych mogą ograniczyć możliwość uogólniania wyników.

Twierdzą jednak, że nie zaobserwowano znaczącej różnicy w częstości występowania poważnych krwawień pomiędzy grupami, a wyniki były spójne po dalszych analizach uwzględniających takie czynniki, jak wiek, płeć, region geograficzny, palenie tytoniu, przebyty zawał serca lub udar, choroby podstawowe i historia leczenia, co sugeruje, że są one solidne.

„Ogólnie rzecz biorąc, badanie to potwierdza preferencyjne przepisywanie inhibitora p2y12 w monoterapii w porównaniu z aspiryną ze względu na zmniejszenie liczby poważnych niepożądanych zdarzeń sercowych i mózgowo-naczyniowych (MACCE) bez zwiększania poważnych krwawień w perspektywie średnioterminowej” – stwierdzają naukowcy w powiązanym artykule redakcyjnym.

Zauważają jednak, że „średnioterminowa skuteczność niekoniecznie wydłuża żywotność, czyli czas, przez jaki zalecamy pacjentom kontynuowanie tych leków”.

Dlatego sugerują, że „reprezentatywne na całym świecie badanie łączące strategie bezpośredniej monoterapii (w tym zaprzestanie leczenia) z dłuższym okresem obserwacji przyniesie korzyści naszemu zrozumieniu długoterminowych skutków monoterapii inhibitorem P2Y12 w klasie leczenia w ramach profilaktyki wtórnej po PCI”.

Źródła: