IL-6 okazuje się wczesnym wskaźnikiem sepsy w grupach wysokiego ryzyka

IL-6 okazuje się wczesnym wskaźnikiem sepsy w grupach wysokiego ryzyka

Przełomowe badanie zaprezentowane dzisiaj na konferencji ESCMID Global 2025 ujawniło potencjał interleukiny-6 (IL-6) jako potężnego biomarkera diagnostycznego do wczesnego wykrywania sepsy w populacjach pacjentów wysokiego ryzyka, w tym noworodków, dzieci i kobiet w ciąży. To badanie jest pierwszym, które ocenia skuteczność diagnostyczną IL-6 w rzeczywistej kohorcie we wszystkich trzech populacjach.

Sepsa, stan zagrażający życiu wynikający z nadmiernej reakcji układu odpornościowego na infekcję, pozostaje główną przyczyną zgonów na całym świecie, powodując około 11 milionów zgonów rocznie. Małe dzieci, szczególnie te poniżej piątego roku życia oraz kobiety w ciąży są bardzo podatne na zakażenie ze względu na zmiany immunologiczne i zwiększoną podatność. Rozpoznanie sepsy w czasie ciąży jest szczególnie trudne, ponieważ zmiany fizjologiczne mogą przesłaniać jej wczesne objawy.

Natychmiastowe postawienie diagnozy jest trudne ze względu na niespecyficzne objawy sepsy i ograniczenia tradycyjnych biomarkerów diagnostycznych, takich jak białko C-reaktywne (CRP) i prokalcytonina (PCT), które wykazują opóźnioną odpowiedź i nieoptymalną czułość. Biorąc pod uwagę szybki postęp sepsy, istnieje pilne zapotrzebowanie na biomarkery, które zapewnią szybszą i dokładniejszą diagnozę, umożliwiając wczesną interwencję.

W retrospektywnym badaniu kohortowym przeanalizowano seryjne próbki krwi od 252 pacjentów (111 dzieci, 72 dzieci położnicze i 69 noworodków) z podejrzeniem sepsy. Pacjentów sklasyfikowano według rodzaju zakażenia (bakteryjne, wirusowe lub brak zakażenia) i reakcji fizjologicznej (normalny, zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej, posocznica i wstrząs septyczny). Trafność diagnostyczną oceniano za pomocą analizy AUROC (od 1,0, test doskonały o 100% swoistości i czułości, do 0,5, test całkowicie nieskuteczny).

IL-6 przewyższała tradycyjne biomarkery w odróżnianiu infekcji bakteryjnych od niebakteryjnych, osiągając wartości AUROC wynoszące 0,91 u dzieci, 0,94 u matek i 0,86 u noworodków. IL-6 skutecznie różnicowała także nasilenie sepsy i różnicowała łagodną infekcję, sepsę i wstrząs septyczny, co stanowi kluczową zdolność do szybkiego i odpowiedniego leczenia.

Pod względem czułości i swoistości IL-6 przekraczała ponad 80% zarówno u dzieci, jak i matek, co pozwala wykryć zakażenia bakteryjne z czułością 91% u dzieci i 94% u kobiet w ciąży. U noworodków, choć IL-6 zachowała wysoką swoistość (97,1%), jej czułość (67,6%) była niższa. Ta niższa czułość i wartości AUROC mogą częściowo wynikać ze złożoności diagnozowania sepsy noworodków, w przypadku której nie ma jasnej definicji. Szerszy zakres objawów sepsy noworodkowej może również przyczyniać się do tych różnic.

Omawiając przewagę IL-6 nad tradycyjnymi biomarkerami, dr Seán Whelan, starszy autor, wyjaśnił:„Wydzielanie IL-6 wzrasta w ciągu 1–2 godzin, osiągając szczyt po 6 godzinach i zmniejszając się po 24 godzinach, podczas gdy CRP i PCT osiągają szczyt znacznie później, odpowiednio po 48 i 24 godzinach. Ta szybsza i bardziej stroma odpowiedź sprawia, że ​​IL-6 jest obiecującym biomarkerem do wcześniejszego wykrywania sepsy.„

Dr Whelan podkreślił również jego rosnące zastosowanie kliniczne. „IL-6 jest już w rutynowym użyciu u tych populacji w naszych instytucjach, szpitalu Rotunda i Children’s Health Ireland przy Temple Street. Wyzwania stojące przed szerszym przyjęciem zostały zmniejszone dzięki opracowaniu dostępnych na rynku testów na powszechnie używanych platformach, które mogą zapewniać wyniki w czasie rzeczywistym. Pandemia Covid-19 przyspieszyła ten proces, ponieważ testy IL-6 stały się szerzej stosowane w ocenie stanu zapalnego u pacjentów. „

Nasze wyniki wzmacniają potencjał IL-6 jako obiecującego biomarkera w diagnostyce sepsy. Dzięki szerszemu przyjęciu i w połączeniu z oceną kliniczną IL-6 może znacząco usprawnić proces podejmowania decyzji klinicznych oraz wesprzeć terminowe i ukierunkowane leczenie pacjentów wysokiego ryzyka. „

Dr Seán Whelan, główny autor

Źródła: