Opioidy zwiększają ryzyko przedłużania się bólu pooperacyjnego, twierdzi badanie

Opioidy zwiększają ryzyko przedłużania się bólu pooperacyjnego, twierdzi badanie

Chociaż pooperacyjną powszechną praktyką jest podawanie pacjentom leków na receptę, niedawne badanie kwestionuje dominującą praktykę. Badanie na myszach wykazało, że spożywanie opioidów po operacji może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego. Odkrycie wzbudziło obawy różnych interesariuszy, w tym lekarzy, ekspertów, naukowców itp., którzy obawiają się jego konsekwencji dla leczenia bólu u pacjentów.

W badaniu podkreślono niektóre mniej znane, mroczniejsze aspekty opioidów, które prawdopodobnie zaostrzą trwającą walkę z kryzysem opioidowym. Naukowcy są zaniepokojeni faktem, że fizjologia człowieka obu ssaków – myszy i człowieka – jest dość podobna. Linda Watkins i Peter Grace z Uniwersytetu Kolorado w Boulder przeprowadzili eksploracyjną operację jamy brzusznej u samców szczurów.

Znana również jako laparotomia, jest to dość powszechna operacja w Ameryce. W trakcie badania przeprowadzono około trzech eksperymentów, aby zrozumieć długoterminowe działanie morfiny. Po pierwsze, połowie szczurów podano umiarkowaną dawkę morfiny, a drugiej połowie sól fizjologiczną przez siedem dni po operacji. Po drugie, myszom podawano morfinę przez osiem dni, a następnie dawkę zmniejszano w 10. dniu. Na koniec myszom podawano morfinę przez 10 dni, po czym gwałtownie ją przerwano.

Niektóre z otwierających oczy wyników były następujące:

• Szczury, którym podano morfinę, odczuwały ból przez ponad trzy tygodnie.

• Czas trwania bólu zależy od tego, jak długo przyjmujesz morfinę; Długotrwałe stosowanie morfiny powoduje wydłużenie bólu.

• Stopniowe zmniejszanie nie miało wpływu na ból; Nie było to spowodowane wycofaniem się, ale innymi czynnikami związanymi z pracą.

Naukowcy odkryli, że przyczyną przedłużania się bólu pooperacyjnego jest przede wszystkim zwiększona ekspresja genów zapalnych, w tym kodujących receptor Toll-podobny 4 (TLR4), białko receptorowe NOD-podobne 3 (NLRP3), czynnik jądrowy kappa B (NF-κB). , kaspaza-1 (CASP1), interleukina-1β ((IL-1) i czynnik martwicy nowotworu.

Nieopioidowe alternatywy w leczeniu bólu

Kryzys opioidowy jest niewątpliwie jedną z najgorszych epidemii, jakie ostatnio pustoszyły Amerykę. O ile jeszcze kilka lat temu opioidy uważano za najlepsze lekarstwo na ból przewlekły, dziś są one intensywnie badane. Specjalista od bólu ze Stanford, Sean Mackey, zgadza się, że opioidy nigdy nie powinny być leczeniem pierwszego rzutu ze względu na związane z nimi ryzyko. Zamiast tego należy najpierw wypróbować zamienniki nieopioidowe – zasugerował.

Według Mackeya obecnie dostępnych jest ponad 200 nieopioidowych leków przeciwbólowych. Leki nieopioidowe, takie jak acetaminofen stosowany w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów, bólu pleców i migreny, nie powodują śmiertelnego przedawkowania opioidów. Podobnie, środki miejscowe, takie jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA) i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), są stosowane w leczeniu miejscowego bólu mięśniowo-szkieletowego, choroby zwyrodnieniowej stawów itp.

Interwencje niefarmakologiczne, takie jak terapia ruchowa i terapia poznawczo-behawioralna (CBT), odgrywają kluczową rolę w leczeniu bólu. Podczas gdy terapia ruchowa poprawia ogólne samopoczucie i sprzyja zadowoleniu pacjenta, terapia poznawczo-behawioralna zmniejsza ból i poprawia funkcjonowanie w życiu codziennym. Oprócz edukacji pacjenta w zakresie technik relaksacyjnych i sekwencji oddechowych, terapia poznawczo-behawioralna prowadzi go przez rozwój strategii radzenia sobie niezbędnych do łagodzenia bólu.

Szybka interwencja jest niezbędna do powrotu do zdrowia

Leki na receptę, zwłaszcza opioidowe leki przeciwbólowe, takie jak Vicodin i hydrokodon, zwiększają ryzyko uzależnienia, ponieważ mają charakter silnie uzależniający. Aby ograniczyć rozprzestrzenianie się uzależnienia, niezbędna jest interwencja w odpowiednim czasie. Nieleczone są konsekwencjeNadużywanie leków na receptęmoże być śmiertelne.

Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że każda osoba żyjąca z bólem ma swoją własną, niepowtarzalną historię i potrzeby. Nie każdy, kto żyje z bólem, natychmiast zareaguje na leczenie. Tak więc, chociaż terapia ruchowa i leki mogą działać na jednego, niekoniecznie będą działać na innych. Dlatego przy przyjmowaniu tych leków należy zachować ostrożność i ostrożność.

Zainspirowany Barbarą Odozi