Skuteczność i bezpieczeństwo olaparybu w prawdziwym świecie raka jajnika typu dzikiego BRCA z dodatnim HRD

Skuteczność i bezpieczeństwo olaparybu w prawdziwym świecie raka jajnika typu dzikiego BRCA z dodatnim HRD

Rak jajnika, śmiertelny nowotwór ginekologiczny, znacząco zmienił swój paradygmat leczenia wraz z wprowadzeniem inhibitorów polimerazy poli(ADP-rybozy) (PARP), które są obecnie standardem w leczeniu podtrzymującym po chemioterapii pierwszego rzutu. To retrospektywne badanie kohortowe ocenia w praktyce skuteczność i bezpieczeństwo olaparybu, inhibitora PARP, u pacjentek z nowo zdiagnozowanym surowiczym rakiem jajnika o wysokim stopniu złośliwości. Głównym celem była ocena wskaźnika 1-letniego przeżycia wolnego od progresji (PFS) leczenia podtrzymującego olaparybem w tej konkretnej grupie pacjentów, dostarczając informacji na temat jego potencjału jako opcji terapeutycznej.

Badanie przeprowadzono w 11 dużych ośrodkach trzeciego stopnia w Chinach i włączono do niego pacjentów, którzy otrzymywali olaparyb jako pierwszą terapię podtrzymującą po uzyskaniu całkowitej lub częściowej odpowiedzi na chemioterapię opartą na związkach platyny. Analiza skupiała się na wskaźniku PFS w ciągu roku, medianie PFS, czasie do pierwszej kolejnej terapii lub zgonu oraz zdarzeniach niepożądanych związanych z leczeniem. Wskaźnik PFS po 1 roku wyniósł 75,2%, a mediana PFS wyniosła 21,0 miesięcy, co jest zgodne z wynikami wcześniejszych badań i podkreśla skuteczność olaparybu w utrzymywaniu remisji u pacjentek z rakiem jajnika typu dzikiego BRCA z dodatnim wynikiem HRD. Profil bezpieczeństwa olaparybu był zgodny ze znanymi zdarzeniami niepożądanymi, głównie niedokrwistością i nudnościami, a większość pacjentów kontynuowała leczenie bez przerywania leczenia z powodu tych zdarzeń.

Wyniki tego badania są istotne, ponieważ dostarczają pierwszego dowodu na stosowanie olaparybu u pacjentek z nowo zdiagnozowanym rakiem jajnika HRD-dodatnim/BRCA typu dzikiego, czyli populacją mniej zbadaną w kontekście skuteczności inhibitorów PARP. Zamyka to lukę w badaniach i oferuje nowe możliwości terapeutyczne w leczeniu klinicznym. Pomimo ograniczeń badania, w tym retrospektywnego projektu, krótkiego okresu obserwacji i małej liczebności próby, wyniki w dalszym ciągu mają charakter informacyjny i wymagają dalszej walidacji w ramach trwającego badania III fazy mono-OLA1. Ogólnie rzecz biorąc, badanie to podkreśla znaczenie inhibitorów PARP w leczeniu nowo zdiagnozowanego raka jajnika i zapewnia potencjalnie skuteczną opcję leczenia pacjentek z HRD-dodatnim/BRCA typu dzikiego.

Źródła: